Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε ο Στάθης Σχίζας στο «7 Μέρες TV» ο οποίος, μεταξύ άλλων, μίλησε για τις δυσκολίες που πέρασε στο ριάλιτι επιβίωσης, αλλά και για την απόφαση του να δω…
Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε ο Στάθης Σχίζας στο «7 Μέρες TV» ο οποίος, μεταξύ άλλων, μίλησε για τις δυσκολίες που πέρασε στο ριάλιτι επιβίωσης, αλλά και για την απόφαση του να δωρίσει ένα μεγάλο μέρος του επάθλου στα παιδιά με καρκίνο.
Mε τον Άρη ήσασταν από την αρχή σε αντίπαλα στρατόπεδα. Παρ’ όλα αυτά, στον τελικό σάς είδαμε αγκαλιασμένους.
Με τον Άρη δεν είχαμε ποτέ κόντρα μέσα στο παιχνίδι. Είχαμε πάντα το θεμιτό ανταγωνισμό που υπάρχει μόνο μέσα στα αγωνίσματα. Δεν ήμασταν κολλητοί, αλλά υπήρχε εκτίμηση ανάμεσά μας, ποτέ δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε. Κι αυτό φάνηκε και στον τελικό. Είναι ένας πάρα πολύ άξιος παίκτης και έφτασε δίκαια εκεί που έφτασε. Απλώς ο κόσμος ψήφισε λίγο παραπάνω εμένα. Είμαστε και οι δύο νικητές.
Ισχύει ότι, φεύγοντας από το νησί, ξεχνάς τις κόντρες και όλα τα άσχημα που μπορεί να έχουν γίνει;
Φεύγοντας από το παιχνίδι, θυμάσαι μόνο τα καλά που σου έχει προσφέρει – κι έχει πολλά καλά. Τα κακά είναι κακά και πρέπει πάντα να τα πετάς από τη ζωή σου, είναι περιττές πληροφορίες. Εγώ κρατάω μόνο τα όμορφα που έζησα εκεί και τα μαθήματα ζωής που πήρα, γιατί το Survivor είναι ένα πανεπιστήμιο. Βγήκα κερδισμένος ως άνθρωπος από αυτό το παιχνίδι και τα άσχημα δεν τα θυμάμαι καν. Δεν με ενδιαφέρει να τα θυμηθώ.
Ποιες σκέψεις σε κρατούσαν δυνατό στις δυσκολίες που πέρασες;
Η κόρη μου και η σύντροφός μου. Πάντα αυτές σκεφτόμουν και τους δικούς μου ανθρώπους. Ήθελα να με βλέπουν και να είναι περήφανοι για μένα.
Η κόρη τι είπε;
Η κόρη κατενθουσιάστηκε. Όταν με είδε, δεν το πίστευε ότι στεκόμουν μπροστά της. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενη, έκλαιγε, με πήρε αγκαλιά, μου είπε ότι με παρακολουθούσε. Κι εγώ συγκινήθηκα πολύ που την είδα, είχα να τη δω μήνες. Τρελάθηκα!
Είπες ότι θα δωρίσεις ένα μεγάλο μέρος του επάθλου στα παιδιά με καρκίνο.
Τα παιδιά αυτά είναι οι πραγματικοί ήρωες της ζωής, που πολεμούν κάθε μέρα με το τέρας. Μία φορά που είχα πάει στο νοσοκομείο για να κάνει χημειοθεραπεία η μητέρα μου, το ασανσέρ με τράβηξε στον έκτο όροφο, όπου είναι η παιδιατρική μονάδα. Όταν μπήκα μέσα και είδα αυτά τα παιδιά να ταλαιπωρούνται σε τόσο μικρές ηλικίες, κλονίστηκα. Είδα γονείς στο ασανσέρ με σακούλες γεμάτες παιχνίδια, να πρέπει να είναι χαρούμενοι μπροστά στο παιδί τους και μετά να φεύγουν κλαίγοντας. Οπότε, σκέφτηκα ότι αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για αυτά και σκοπεύω να βοηθήσω και έμπρακτα, με την παρουσία μου κοντά τους.