Στην πολιτική, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα σπορ, η νίκη ενός κόμματος ή μιας ομάδας είναι συνιστώσα σωστών κινήσεων του νικητή και μεγάλων λαθών του ηττημένου. Τον τελικό της Ευρωλίγκας ωστόσο δεν τον έχασε ο Ολυμπιακός. Τον κέρδισε η Ρεάλ Μαδρίτης. Μπήκε σε μια τελική αναμέτρηση πιο έτοιμη, πιο σίγουρη και με στρατηγικό πλάνο να νικήσει και το πέτυχε. Στον πόντο; Στον πόντο. Με αναχρονιστική τ…
Στην πολιτική, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα σπορ, η νίκη ενός κόμματος ή μιας ομάδας είναι συνιστώσα σωστών κινήσεων του νικητή και μεγάλων λαθών του ηττημένου.
Τον τελικό της Ευρωλίγκας ωστόσο δεν τον έχασε ο Ολυμπιακός. Τον κέρδισε η Ρεάλ Μαδρίτης. Μπήκε σε μια τελική αναμέτρηση πιο έτοιμη, πιο σίγουρη και με στρατηγικό πλάνο να νικήσει και το πέτυχε. Στον πόντο; Στον πόντο. Με αναχρονιστική τακτική; Με αναχρονιστική τακτική. Αλλά όταν όλα παίζονται σε 40 λεπτά, πρέπει να κάνεις καλά πράγματα για αυτά τα 40 λεπτά. No matter what, που λένε και στο χωριό (σίγουρα όχι ‘μου’).
Το μπάσκετ όμως είναι απλά ένα σπορ. Διασκέδαση για κάποιους, πώρωση για άλλους που εμπλέκονται πολύ συναισθηματικά με συλλόγους και φανέλες. Όπως και να ‘χει, τα κύπελλα πάνε κι έρχονται, οι τελικοί, οι νίκες και οι ήττες θα είναι εδώ κάθε χρόνο, να σε κάνουν πολύ χαρούμενο και πολύ στεναχωρημένο για ένα-δυο βράδια. Η πολιτική και τα κοινά του τόπου όμως, δεν είναι σπορ. Δεν είναι μια μέρα πανηγυριού ή στεναχώριας. Γι’ αυτό και το αποτύπωμα που αφήνει μια μεγάλη νίκη ή μια ηχηρή ήττα, είναι πολύ μεγαλύτερο και σοβαρότερο.
Παράλληλα, τo Athensmagazine σας παρουσίασε νωρίτερα πώς “βλέπουν” τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας τα ξένα ΜΜΕ (Video)
Εκλογές 2023: Διασυρμός σε κόκκινο (;) φόντο
Στο τέλος μιας εκλογικής αναμέτρησης και στον απόηχό της, έχει σημασία να σκεφτόμαστε ποιος πραγματικά βγήκε κερδισμένος και ποιος έχασε. Όχι απαραίτητα τι λέει ένα τελικό σκορ που αποτυπώνεται σε ποσοστά και έδρες. Το ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα το βράδυ της 21ης Μαΐου, άλλωστε, λίγο πολύ οι περισσότεροι το γνωρίζαμε. Ακόμη και όσοι πιστεύαμε ότι οι δημοσκοπήσεις ποτέ δε λένε όλη την αλήθεια, δε νομίζω ότι ήμασταν πολλοί αυτοί που βλέπαμε πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ ή διαφορές της τάξης του 1-2%. Για την ακρίβεια, ξέρω εκ των πραγμάτων πως η γνώμη πολλών γύρω μου δεν έπεφτε μακριά από τις προεκλογικές σφυγμομετρήσεις (διαφορά 6-7% υπέρ της ΝΔ). Η πραγματικότητα μας διέψευσε οικτρά. Πολίτες, δημοσιογράφους, δημοσκόπους και κυρίως πολιτικούς.
Ξαφνιασμένοι άπαντες στο πρώτο exit poll και ακόμη περισσότερο μετά τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα της κάλπης, είδαμε το ιστορικό εκλογικά 20% της διαφοράς μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος να χτυπά βαρύγδουπα στα μάτια και τα αυτιά μας.
Εδώ κάπου μπαίνει και η συζήτηση για το ποιος πραγματικά έχασε χθες (21/5) βράδυ. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο Αλέξης Τσίπρας; Η σύγχρονη Αριστερά; Η πρώτη απάντηση που προσπάθησα να δώσω σε αυτές τις σκέψεις είναι πως στην πραγματικότητα οι ήττες όλων των παραπάνω δεν έχουν και πολύ μεγάλη βαρύτητα μπροστά στο δάσος. Στην Ελλάδα άλλωστε είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε δέντρα να καίγονται, αλλά σπάνια να παρουσιάζουμε (βλ. δημοσιογραφική κοινότητα) το καμένο δάσος στο τέλος της ημέρας.
Εκλογές 2023: Από το ζενίθ στο ναδίρ με… μαθηματική ακρίβεια
Ο Αλέξης Τσίπρας την τελευταία 15ετία είναι η κορυφαία φιγούρα της Κεντροαριστεράς στη χώρα. Συμφωνούν φίλοι και αντίπαλοί του σε αυτό. Ένα κόμμα του 3% το έφτασε να κυβερνήσει για 4,5 χρόνια, συσπείρωσε μια πολύ μεγάλη βάση αντι-δεξιών ψηφοφόρων γύρω του και την ίδια ώρα κατάφερε με πρωτοφανή τρόπο να χάσει (με τις επιλογές του) όποιον πραγματικά αριστερό στην αρχή τον ακολούθησε.
Το 31,5% των εκλογών του 2019, άλλωστε, αποδείκνυε πως το αντι-μητσοτακικό κίνημα καλά κρατούσε ακόμη, αφού δεν ήταν διόλου λίγοι εκείνοι που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ απλά για να μη «βγει» η Νέα Δημοκρατία και έμοιαζε να κρατούν την Κουμουνδούρου σε πολύ ισχυρή θέση αντιπολίτευσης για την επόμενη τετραετία (που ήδη διανύσαμε). Ήταν όμως η συσπείρωση τέτοιων δυνάμεων το χρονικό ενός προαναγγελθέντος «θανάτου»;
Ο κ. Τσίπρας από το δεύτερο εξάμηνο του 2015 κιόλας είχε χαράξει, από επιλογή του ξαναλέω, μια πορεία μακριά από τα καθαρά αριστερά πρόσωπα που είχε δίπλα του στην πρώτη του εκλογή στον πρωθυπουργικό θώκο. Αυτό δε μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο στη νεολαία που τον είχε ψηφίσει τον Γενάρη του ’15 και εξέφραζε σε πολύ μεγάλο βαθμό την αριστερή προεκλογική πλεύση του κόμματος.
Διατήρησε σε σημαντικές στρατηγικές θέσεις τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές του, αλλά και τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς που διαθέτει μέχρι και σήμερα σε γενικότερο πλαίσιο, ενώ το εσωκομματικά «αντίπαλο δέος» αυτών (βλ. Πολάκη) απέφερε περισσότερο μια εικόνα αστάθειας και ρήξης, παρά κρατούσε κοντά το αριστερό ακροατήριο.
Αυτο-χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη
Αυτά όμως είναι λάθη που έγιναν από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε βάθος 8ετίας και έδειχναν να στοιχίζουν με αργούς ρυθμούς. Οι «φαουλάρες» έγιναν σε μικρό χρονικό διάστημα και απανωτά, όπως ακριβώς συμβαίνει στο τελευταίο 3λεπτο ενός αγώνα μπάσκετ. Η ομάδα δεν έπαιξε πολύ καλά σε όλο το ματς, αλλά 4-5 εσφαλμένες επιλογές προς τη λήξη του αγώνα έγειραν την πλάστιγγα σημαντικά υπέρ του αντιπάλου.
Σε μια εκ των πραγμάτων πολύ συντηρητική και φοβισμένη κοινωνία, είναι τεράστιο «αυτογκόλ» να μη δείχνεις ότι διαθέτεις ένα σύνολο που πατά γερά στα πόδια του, εμμένει στις θέσεις του με σιγουριά και είναι καλυμμένο από παντού ό,τι και αν συμβεί. Το εξαιρετικά θλιβερό για Αλέξη Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ και ελληνική κοινωνία στο σύνολό της είναι το αβάσταχτα υψηλό ποσοστό νέων που ψήφισε Δεξιά κόμματα σε αυτές τις εκλογές. Πρέπει να ανησυχεί πολλούς εξ Αριστερών, το ότι αυτή η «πολυκατοικία» (ΝΔ, Ελληνική Λύση, ΝΙΚΗ) σε συνθήκες Απλής Αναλογικής φτάνει κοντά στο 1/2 των ψηφοφόρων, σε συμμετοχή περίπου του 60% του εκλογικού σώματος στις κάλπες.
Το «έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου» βέβαια δε σταματά εδώ για τον κ. Τσίπρα, αφού κατάφερε να χάσει ίσως και τους τελευταίους πιστά αριστερούς που είχε με το μέρος του εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια, με το κάλεσμα προς τους παρατρεχάμενους της Χρυσής Αυγής. Μια θετική πρώτη ανάγνωση που έκαναν κάποιοι μόλις άκουσαν τα λόγια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως εννοούσε το να καταφέρει να… αλλάξει μυαλά σε όσους ψήφιζαν ΧΑ, να τους δείξει πως οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς είναι αυτές που μπορούν να φέρουν πραγματική αλλαγή στον τόπο και όχι τα τάγματα εφόδου, οι φόνοι και η πολιτική μίσους της Ακροδεξιάς.
Δεν ήξερε ότι, ειδικά ένας νέος της Αριστεράς, είναι αδύνατον να θέλει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με έναν υποστηρικτή των νεοναζί ή έστω και έναν κυρ-Παντελή «πατριώτη»; Αν όντως δεν το ήξερε, θα το έμαθε χθες. Πάντα άλλωστε το μέλλον δείχνει αν μαθαίνεις από τα λάθη σου και γίνεσαι καλύτερος, αν κουράστηκες και δε θες να προσπαθήσεις άλλο ή αν το… ποτάμι δε γυρίζει πια πίσω.
Στο μπασκετάκι είναι εύκολο να πάθεις μια-δυο φορές, να μάθεις και να πας πιο έμπειρος του χρόνου να πετύχεις. Στην πολιτική με όσα έχω δει τελευταία, δεν είμαι σίγουρος…