Αν και η αρχαία ελληνική κουζίνα έχει κάποιες ομοιότητες με τη σύγχρονη ελληνική -και τη νοτιοευρωπαϊκή κουζίνα γενικότερα-, ωστόσο είχε και μερικές εντυπωσιακές διαφορές. Για παράδειγμα, πολλοί σήμερα μπορεί να εκπλαγούν όταν μάθουν ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν πολύ συχνά και έντομα -ειδικά τζιτζίκια και ακρίδες, τα οποία τα θεωρούσαν αρκετά νόστιμα σνακ. Με την ευκαιρία, δείτε τις 5 πιο παράξε…
Αν και η αρχαία ελληνική κουζίνα έχει κάποιες ομοιότητες με τη σύγχρονη ελληνική -και τη νοτιοευρωπαϊκή κουζίνα γενικότερα-, ωστόσο είχε και μερικές εντυπωσιακές διαφορές. Για παράδειγμα, πολλοί σήμερα μπορεί να εκπλαγούν όταν μάθουν ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν πολύ συχνά και έντομα -ειδικά τζιτζίκια και ακρίδες, τα οποία τα θεωρούσαν αρκετά νόστιμα σνακ. Με την ευκαιρία, δείτε τις 5 πιο παράξενες σeξουαλικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων.
Ο Αριστοφάνης (έζησε περίπου το 446-περ. 386 π.Χ.) απεικονίζει στο απόσπασμα 53 της χαμένης πλέον κωμωδίας του “Ανάγυρος” έναν άγνωστο χαρακτήρα που δηλώνει την απελπισμένη του λαχτάρα να φάει ένα τζιτζίκι και μια ακρίδα. Το απόσπασμα, το οποίο έχει διατηρηθεί μέσω παραπομπών στο έργο “Δειπνοσοφισταί” του μετέπειτα Έλληνα συγγραφέα Αθηναίου του Ναυκρατίτη, ο οποίος έζησε γύρω στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., έχει την φράση:
“Μα τους θεούς! Λαχταρώ να φάω ένα τζιτζίκι και μια ακρίδα που να έχει πιαστεί με ένα λεπτό καλάμι!”
Στο ίδιο απόσπασμα ο Αθηναίος αναφέρεται επίσης και στον κωμικό θεατρικό συγγραφέα Επίλυκο, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Αριστοφάνη. Και αυτός φέρεται να είχε αναφέρει τις ακρίδες ως δημοφιλές σνακ, χωρίς ωστόσο εδώ να έχουμε και το απόσπασμα από την κωμωδία που το ανέφερε.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο Αριστοτέλης ήταν κάτι σαν ειδικός στο θέμα “τζιτζικοφαγεία”. Στο βιβλίο του “Περί τα ζώα ιστορίαι” ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος εξηγεί ότι τα τζιτζίκια είναι πιο νόστιμα όταν ακόμα βρίσκονται στο στάδιο της νύμφης, όταν δεν έχουν βγει ακόμα απ’ το κουκούλι τους. Γράφει σχετικά:
“Και η προνύμφη, όταν μεγαλώσει σε μέγεθος μέσα στη γη, γίνεται νύμφη. Και εκείνη τη στιγμή, είναι πιο νόστιμη για φαγητό, πριν σκάσει το κέλυφος”.
Αργότερα στο ίδιο απόσπασμα, ο Αριστοτέλης συνεχίζει να παρέχει στους αναγνώστες του την εμπειρική του εκτίμηση για τη νοστιμιά των αρσενικών και θηλυκών τζιτζίκων πριν και μετά το ζευγάρωμα. Πιο συγκεκριμένα γράφει:
“Και αυτοί που τραγουδούν είναι αρσενικοί, και οι άλλοι είναι θηλυκοί. Και, στην αρχή, τα αρσενικά τρώγονται πιο νόστιμα, αλλά, μετά τη γονιμοποίηση, τα θηλυκά είναι πιο νόστιμα. Γιατί έχουν λευκά αυγά [μέσα τους]”.
Η εντομοφαγία συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες, με τους Ρωμαίους να δείχνουν μάλιστα και ιδιαίτερη προτίμηση στις νυχτοπεταλούδες.
Δεν “μασούσαν” οι Αρχαίοι Ελληνες: Η ανεκδιήγητη παράδοση για να τιμωρήσουν τις άπιστες γυναίκες
Η παρθενία των κοριτσιών στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ουσιώδες ζήτημα, όπως και η μετέπειτα επαγρύπνηση για την πίστη της συζύγου. «Οι πιο ενάρετες γυναίκες είναι αυτές για τις οποίες θα μιλάνε οι άνδρες ανάμεσα τους όσο γίνεται λιγότερο, είτε για τις παινέψουν είτε για να τις κατηγορήσουν», είναι η ρήση που αποδίδει ο Θουκυδίδης στον Περικλή. Με την ευκαιρία, δείτε τις βρισιές των Αρχαίων Ελλήνων.
Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπήρχαν άπιστες γυναίκες στην Αρχαία Ελλάδα. Η μοιχεία της γυναίκας ατίμαζε τον άνδρα, ο οποίος είχε το δικαίωμα να σκοτώσει τον μοιχό χωρίς νομικές συνέπειες, αν έπιανε το παράνομο ζευγάρι επ΄ αυτοφώρω. Συνήθως όμως προσέφευγε στα δικαστήρια εναντίον του αντιζήλου του και ζητούσε διαζύγιο από τη γυναίκα του.
Ο Στέφανος, γνωστός από τον λόγο «Κατά Νεαίρας», εκμεταλλευόταν τις χάρες της νεαρής γυναίκας του: Έπιανε το παράνομο ζευγάρι επ’ αυτοφώρω και εκβίαζε με αξιόλογο ποσό τον άτυχο άνδρα που έπεσε στα δίχτυα της συζύγου του. Σύμφωνα με τον ρήτορα Αισχίνη η μοιχαλίδα δεν επιτρέπονταν να στολίζεται ούτε να παρακολουθεί τις δημόσιες θρησκευτικές τελετές. Αν το έκανε, όποιος άνδρας την έβρισκε μπροστά του μπορούσε να της σκίσει τα ρούχα, να της αφαιρέσει τα στολίδια και να τη χτυπήσει. Δεν επιτρεπόταν όμως να τη σκοτώσει ή να την αφήσει ανάπηρη. Βέβαια όλα αυτά ίσχυαν για τη γυναίκα. Γιατί αντίθετα ο σύζυγος μπορούσε να την απατά ελεύθερα. Η συζυγική μονοτονία μπορούσε να σπάσει στην αγκαλιά μιας πόρνης, μιας παλλακίδας, μιας εταίρας αλλά και ενός νεαρού. Ο μόνος απαγορευμένος καρπός; Η σeξουαλική συνεύρεση με άγαμα κορίτσια ή με τις συζύγους άλλων ανδρών.